Uit de periode dat ik gebroken thuis zat. Kwetsbaar en eenzaam, ondanks gezin en vrienden. Zoveel vragen die door mijn hoofd spookten en een aantal ervan kwamen eruit als gedicht. Hieronder te lezen.
Liefde zijn
Ik ben nog steeds dat kleine meisje van vroeger.
Het meisje dat gewoon wil worden liefgehebt
niet om wat ze niet is, maar om wie ze wel is
Het meisje dat ineens werd gezien, maar niet voor wie ze was, maar voor wie men dacht dat ze was. Alleen haar functie en vaardigheden werden gezien, niet de persoon, persoonlijke eigenschappen en de waarden en normen daarachter.
Dat zoveel voelen je zo intens en diep kan raken.
Dat meisje, die vrouw die zoveel liefde te geven heeft en niet genoeg kwijt kan.
Die de hele wereld zou willen omarmen, maar zich te klein voelt omdat alleen te doen.
Die zich vrouw voelt en als vrouw kleed, maar van binnen zich soms nog steeds zo klein voelt. en dan alleen zo graag die geborgenheid die diepe liefde geeft, beleefd.
Dat meisje dat liefdes heeft gekend in haar leven en nog kent, zo overweldigend dat verdwaald daarin raken is als een droomwereld beleven.
Die zoveel voelt
Maar niemand ermee wil belasten
Want het doet pijn, zoveel liefde kunnen voelen doet pijn
De pijn is net zo intens als de liefde wanneer die verdwijnt
Als of een deel van jou verdwijnt en
ik wil niet meer verdwijnen
Ik wil mij zijn en alleen maar liefde kunnen geven aan wie dat nodig heeft
ook aan mijzelf
