Natuurlijk komt een burn-out niet zomaar. En om te zeggen dat het alleen overwerkt zijn is, is veel te kort door de bocht. Een emotionele Burn-out bestaat zeker wel, het is de benaming van een gevolg van lange termijn oorzaken.
Het gaat hier niet om overwerkt zijn, maar om een samenloop van persoonlijke eigenschappen, persoonlijke behoeften en mentale, emotionele omstandigheden, opbouwend vanaf klein kind zijnde, waarbij aan de basis ligt dat je als kind emotioneel verwaarloosd bent geweest. In latere blogs zal ik dieper ingaan op de onderwerpen die hier al kort worden aangestipt.
Emotionele verwaarlozing is een trauma dat je tegenkomt tijdens een persoonlijke bewustzijnsontwikkeling
Emotionele verwaarlozing is een innerlijkkind trauma en is afhankelijk van opvoeding, cultuur, geloof en de manier waarop er politiek en fysiek vormgegeven is aan de maatschappij.
- Te veel aandacht is gegaan naar het fysieke, uiterlijk/ buitenkant, uitstraling
- Onvoldoende aandacht voor het innerlijk van de mens, het mentale (dat komt nu langzaam meer naar boven)
- en nog veel minder aandacht is gegaan naar de emotionele belevenissen en persoonlijke gevoeligheid van de mens.
- En dat de fysiek voelbare waarnemingen in het lichaam uitingen zijn van emoties en dat deze vanaf het ontstaan en levensvatbaarheid, onbewustzijn en bewustzijn van de mens invloed hebben op diens mentale en fysieke welzijn.
Een trauma dat overigens heel erg vaak, maar niet altijd, onbewust veroorzaakt wordt.
Emotionele persoonlijke behoeften
Alle baby’s kinderen en mensen zijn emotioneel kwetsbaar en gevoelig. En emotioneel gevoelig blijven we ons hele leven, maar de ene mens heeft dit sterker dan de andere.
Als we voor ieder eigenschap een schaal van 1 tot 100 zouden neerleggen zou ieder op deze schaal staan, maar de een bij 0 en de ander bij 20, of 50 of 79 of 100. Ieder mens beschikt dus in meerdere of mindere maten over de eigenschap gevoeligheid. En vaak veranderd deze door omstandigheden en persoonlijke ervaringen.
Als kind kunnen we wat we meemaken nog niet relativeren en vanuit een volwassen perspectief bekijken, we betrekken alles op ons zelf, pas veel later komen we grotendeels, emotioneel los van onze ouders.
Wat we voor die tijd emotioneel en mentaal meemaken, voelen we tot diep in onze ziel en deze nieuwe bril kleurt de ervaringen in de rest van ons leven tot we geconfronteerd worden met de bril die we ooit opgezet hebben.
Innerlijk kind trauma
Ieder kind (mens) heeft de behoefte zich gezien, erkend, gesteund, gewild, gewenst te voelen door anderen. Je wilt erbij horen. Het GEVOEL hebben erbij te horen, bij de mensen om je heen. De mens heeft een afhankelijkheidsrelatie met elkaar. We hebben elkaar, in meerdere of in mindere mate nodig, als mens.
Een kind heeft dus een ook een afhankelijkheidsrelatie met zijn of haar ouders/ verzorgers. Hoe die relatie is vormgegeven bepaalt hoe het kind alle andere relaties later leert zien.
De (diepe) behoefte aan persoonlijke verbinding met anderen en of daaraan wordt voldaan en op welke manier (fysiek, mentaal, emotioneel, energetisch en vooral spiritueel (authentiek!)) bepaalt in welke mate iemand zijn eigen grenzen voorbij gaat (of niet ziet) om maar gezien te worden.
Emotioneel (on)veilig
Veel mensen groeien emotioneel onveilig op. Dit houdt in dat je niet durft, niet kunt, je niet veilig genoeg voelt in de omgeving waar je opgegroeid bent om te kunnen zijn wie je bent. Om boos of verdrietig te mogen zijn, om iets oneerlijk te mogen vinden of niet rechtvaardig.
Om gewoon te mogen voelen wat je voelt en om daar de ruimte voor te krijgen en te doorwerken en dat mondeling en fysiek te leren, maar vooral ook te mógen! uiten.
Om daarover te leren praten met je ouders, verzorgers wanneer de emotie weer wat is weggezakt.
Een emotionele burn-out is een opeen stapeling van dit soort oorzaken. En als eerste betekent het dat je je ruimschoots, te vaak, te veel en of te snel achter elkaar je emotionele grenzen voorbij bent gegaan of niet hebt geleerd om situaties emotioneel te mogen verwerken, maar vooral hebt geleerd weg te duwen en door te gaan.
Helaas, zo werkt dat niet…. Zo bouw je namelijk aan je pijnlichaam.
Pijnlichaam
Na een aantal pijnlijke ervaringen uit je jeugd die elke keer door jou zelf weggestopt of weggeduwd worden. Het was te pijnlijk of er werd van je gevraagd gewoon door te gaan met de rest van je leven.
Emoties die niet doorleeft worden en waar geen verdriet, gemis, rouw, of schaamte gevoeld mag worden. Raken de laadjes vol en de voorraad laadjes slinkt. Dat merk je niet, want je bent druk met nare gevoelens wegduwen en leven, denk je.
Je lichaam begint signalen te geven, want het pijnlichaam (je laadjes) zit vol en er past niet veel meer bij.
- Nieuwe situaties wringen meer, je hebt meer moeite om de leiding/ ideeën van een ander te volgen
- Benauwd
- Ineens verdrietig zijn om niks
- fysieke kwalen die niet te herleiden zijn en de artsen psychosomatisch noemen
- Sneller Concentratieverlies
- Niet herinneren dat je ergens al bent geweest, voorbij bent, korte termijn geheugen black-outs
- Te veel auto-pilot handelingen, niet meer volledig bewust in het moment aanwezig zijn en kost ook meer energie
- Cynische humor, galgenhumor
- Meer sarcastische opmerkingen
- Je wordt kritischer op jezelf maar ook zeker op anderen
- Het kost je meer moeite om een flexibel met situaties om te gaan
- Je voelt weerstand, zware lichamelijke en mentale ongemak, bij voorgestelde veranderingen of plotselinge
Herken je enkele of meerdere signalen? Dan is het misschien niet heel onverstandig om eens bij jezelf na te gaan en serieus aan jezelf te vragen of je wel echt lekker in je vel zit en of je niet al jaren veel te streng voor je zelf bent (geweest). Wees eens wat liever voor jezelf.
Of ga je liever door tot het gaatje? Tot je er letterlijk bij neervalt? Én weet je dat je grens nu heel dichtbij is en durf en kan je voor jezelf, voor je gezondheid, kiezen.
Iemand die me zeer na staat zei en leerde me “Help eerst jezelf, daarna kun je er weer voor anderen zijn” en daarin heeft hij echt groot gelijk gehad.
